Lewis & Short

scriptĭto (-pto, Prisc. 825; 1224 P.), āvi, ātum, 1, v. freq. a. [scribo].

  1. * I. In gen., to write often: in palmarum foliis primo scriptitatum est, Plin. 13, 11, 21, § 69.
  2. II. In partic., to write, compose, etc. (usually with accessory notion of writing at one’s own will, not officially or professionally; cf. Ellendt ad Cic. de Or. 2, p. 220; class.): et haec et si quid aliud ad me scribas velim vel potius scriptites, Cic. Att. 7, 12, 6: M. Bibulus scriptitavit accurate, wrote, composed, id. Brut. 77, 267: multum, id. de Or. 2, 23, 97: nisi diu multumque scriptitarit, id. ib. 1, 33, 152: Graeci quoque ipsi sic initio scriptitarunt, ut noster Cato, used to write, id. ib. 2, 12, 51: (primus Antonius) scriptitasse Othoni credebatur ducem se partibus offerens, Tac. H. 2, 86: ad Primum et Varum media scriptitabat, id. ib. 3, 52: talia sanctissimos homines scriptitasse, Plin. Ep. 5, 3, 3.