Lewis & Short

argūtor, ātus, 1, v. dep. (archaic inf. argutarier, Titin.; v. infra) [argutus] (except in Prop. only ante-class.), to make a noise.

  1. I. With the voice, to prattle, prate: argutari dicitur loquacium proloqui, Non. p. 245, 26: exerce linguam ut argutarier possis, Enn. ap. Non. l. c. (Trag. v. 345 Vahl.): totum diem argutatur quasi cicada, Novat. ib. (Com. Rel. p. 218 Rib.): superare aliquem argutando, Plaut. Fragm. ib. p. 67, 1; so Plaut. Am. 1, 1, 193: agite, fures, mendaciā argutari, Lucil. ap. Non. p. 239, 15.
    In the act. form: illa mihi totis argutat noctibus ignes, Prop. 1, 6, 7.
  2. II. With the feet; of the fuller, to stamp: Terra istaec est, non aqua, ubi tu solitu’s argutarier Pedibus, cretam dum compescis, vestimenta qui laves, *Titin. ap. Non. p. 245, 32 (Com. Rel. p. 137 Rib.).