Lewis & Short

aenigmă, ătis, n., = αἴνιγμα (dat. and

  1. I. abl. plur. aenigmatis, Charis. p. 38 P.), that which is enigmatical or dark in a figurative representation, an allegory; accto Quintilian’s expl.: allegoria, quae est obscurior, Inst. 8, 6, 52; Cic. de Or. 3, 42.
  2. II. Of other things.
    1. A. That which is dark, obscure, or inexplicable; a riddle, enigma, obscurity: regina Saba venit temptare eum in aenigmatibus, Vulg. 3 Reg. 10, 1: obscuritates et aenigmata somniorum, Cic. Div. 2, 64; aenigma numero Platonis obscurius, id. Att. 7, 13: legum, Juv. 8, 50: palam et non per aenigmata Dominum videt, Vulg. Num. 12, 8; 1 Cor. 13, 12.
    2. B. A mystery; a mystical tenet or dogma in religion, Arn 3, p. 109.